KOVALAMACA

Bir ömrün öncesinde adýmlamýþtým
Ýstanbul’un ýslak kaldýrýmlarýný,
Ýçimdeki umutla, kovalamaca oynarken.

Eskiyen yýllara baktým,
Zamanýn kýsýr döngülerinin aralýðýndan;
Halen koþmaktayýz art arda,
Kovalamaca oynarcasýna.
Koþuyorum umutlarýmýn ardýndan;
Yetiþemiyorum bir türlü….

Dünden tutulmuþ köþe baþlarý.
Her gelen yeni devir,
Kendi mutlu azýnlýklarýný türetmiþ…
Onlar,zamaný yakalamayý baþarmýþlar,
Kovalýyor zaman
Koþuyorum umarsýzca,
Gizlerle dolu bilinmezliklerin ötesine….

Sular geçiyor boðaz köprüsünün altýndan,
Aðýr aðýr,çýrpýnarak…
Hava,hafif lodoslu
Her günkü gibi..
Ne denizin morunu
Ne de gökyüzünün maviliðinin farkýndayým,
Siyah mý?
Beyaz mý?
Bilemiyorum…

Sanki dönen birer deðirmen taþý
Zamanýn acýmasýzlýðý.
Hüzün býrakýr geriye,
Öðüttüðü umutlardan,düþlerden.
Yaþamla oynadýðým kovalamacada…

1976-2007






Sosyal Medyada Paylaşın: