-Hüzüne...-
Bir kadim yalnýzlýða düþmüþtü elleri
Haliç’i bana býraktý saçýndan kopan zülüf
Yýldýzlarý uðurladý göðe bir kap su dökerek
Kaç gönlün þakaðýndan vuruldu hatýralarla
Her zemheri solukta vurgun yiyerek
Üzerini örtsem akþamdan kalmýþ vedanýn
Yaramda tuz kokusu kalýr, sinemde çukur
Kuþlar acýtýr özgürlüðün kayýp yüzünü
Zindanlar döver demirini aðlamanýn
Sofralarýmda aðýrlarým Yedikule’li hüznü
Sokaklar… Derin ve korkuludur sen uyurken
Bir yüzü döþek, bir yüzü kayýp inci
Kaldýrýmlarýn döþüne uðrayýp geçen rüzgâr
Serin bir Eylül sabahý gibi tutkuludur
Sualsizce nutkumu dinleyen sokaklar
Sen uyurken uykusu kaçtý gemilerin
Volta atýyordu denizde çýðlýklarý
Dalgalarda imzasý kalýr gibi þairin
Berceste oluyordu dilime sýçrayan dize
Deniz kokuyordu sevdasý þiirin
Bu ýþýklar, bu güz, karþý kýyýda aðlayan saz
Cumbalardan süzülüp göðe karýþan ses
Hüznümü tercüme eden dilsiz yakamoz
Ayaðýmda güller ezildi musiki tepelerinde
Bülbüle terki oldu güldeki toz
Ah ne güzeldi göðsünde çýrpýnan kuþ
Benim ak öpüþlü ürkek güvercinim
Kafeste asiydi bazen, boþlukta sarhoþ
Yokluðumda uykusuzluklar deviren
Güvercinim uyuyor, ne kadar da hoþ
Eski bir þehir gibi gömüldü artýk
Ýkimizden kalan þey hatýralara
Belki yaðmurun koynunda, belki de bulutun
Dinmez bir sýzý gibi baþýmda çoðaldý aþk
Ne olur sesini kýsýn Ýstanbul’un!
Nevzat KONÞER
Aðustos 10