keçi sütü emmiþ, demir beþiklerde sallanmýþ bedenim höllüðe pislemiþ, kar sularý içmiþim!
kýl çadýrlarda yatmýþým, yastýðýmýz saman döþeðimiz toprak lokmamýz alýn terimiz gibi aktý bizim
yedi köyün aðasý dedem; körüklü çizme giyerdi. altýnda ak yeleli bir küheylan, kuþlar-kurtlar sinerdi!
aslýnda; anam Yörük/ babam- gurbet süslü koyaklarda yeþeren yaban gülü deðilim ben gerçeðin çaðlayan pýnarýnda öz/ÜM,
//olsak da devri âlemde muallâ! çarýðýmýz çalý baþýndadýr hala bizim//.
Yörük kýzýyým kýrlarda asi bir ece, güççük yaþta tutuldum amansýz bir aþka, doldurup heybenin gözüne yüreðini dolaþmýþým gündüz gece daðlarýn doruklarý gibi sevdasý hep yüce!...