Her þey geçmiþ, zaman gelmiþ süpürmüþ,
Acýdan ne kalmýþ dinmekten baþka.
Dereler ýrmaklar coþmuþ köpürmüþ,
Ateþten ne kalmýþ sönmekten baþka..
Yürütülmüþ sular saman altýndan,
Kanmýþýz...’söz gümüþ sükut altýndan ’
Bindirildiðimiz gaflet tahtýndan,
Þuura ne kalmýþ inmekten baþka.
Yeisi gözlere yýðmýþ olsa da,
Her gün küllerinden doðmuþ olsa da,
Bir zaman sema’yý boðmuþ olsa da,
Dumandan ne kalmýþ sinmekten baþka.
Ruhumuzu þerden nur’a gark edip,
Nedir bu cehalet, durup fark edip,
Yolun yarýsýnda birden çark edip,
Visale ne kalmýþ dönmekten baþka.
Yer yok ne ahlara ne feryatlara,
Selam var maziden boþ hayatlara,
Vecd ile þahlanan beyaz atlara,
Hücuma ne kalmýþ binmekten baþka...
ahmet turgut atlýk
1997