ben
hiçbir aþk þiirimi sana yazmadým zaten,
say ki;
bir yaz günü
ürkek bir bulutun kalbiydi
gözbebeklerimde titreyen…
kurumuþ bir dal gibi
kýrýlmaya meyilliydi kirpiklerim
ve yeminliydi geceler
düþlerimi deþmeye…
en muamma yerinde bir romanýn
ifþa olmuþ bir sevdayý
durup durup kanatýyor
þiire bulaþmýþ ellerin
bilip bilmeden
oysa ben,
hiçbir aþk þiirimi sana yazmamýþtým zaten…
keskin bir kýlýnç darbesiydi
çöle mazhar dudaklarýmda býraktýðýn
sus payý…
konuþamam.
konuþmam da.
hareli gözlerinden ürperir içim
o an bir ‘hiç’ olurum sanki
gözlerinde eririm…
ve nar çiçekleri geçer gözlerimin önünden
yüzünün rengi deðiþir
yüreðinden kuþlar havalanýr o vakit
yüreðimin deltasýnda son bulur uçuþlarý
nasýl beslerim þimdi ben
aþktan nefessiz kalmýþ bu kuþlarý?
tek tek
her biri avuçlarýmda aþkýndan ölürken,
ben
hiçbir aþk þiirimi sana yazmadým zaten…
aðlayamam.
aðlamam da üstelik.
ahdim var bir kere,
güldürtmem,
saçma sapan þehirlerin
arabesk ýþýklarýna kendimi.
milyon kere isyan kokar geceleri
ve bir o kadar da barut
intihar yazýlýdýr künyesinde
doðan her gülün.
kara bir sevdanýn gölgesi sol yanýma umarsýz vururken
ben
hiçbir aþk þiirimi sana yazmadým zaten…
yazmadým.
yazmam da bundan sonra.
bilirim;
gözyaþlarýmdan inciler dizerim daha iyi
þiir yerine.
yazsam;
nasýlsa bir sokak yosmasý olup çýkar dillerde…
dar gelir ilham perilerime
kalbimin karanlýk sýðýnaklarý
zaman kekeme kalýr,
fesleðenler kokusuz,
güller mahpus gözlerine,
gözyaþlarýmdan inciler dizerim daha iyi
þiir yerine…
’bitsin’ diye su vermediðim hüzünler
boy verip yeniden bitiyor avuçlarýmda
s/imsiz yýldýzlar aðýyor gecelerime yine
ve sensiz doðan her güne
çaresiz u/yanýyorum…
adýn ‘kara sevda’ diye düþüyor kayýtlara
çapraz sorgularda sabahlýyorum…
kuþlar…
sen gibi…
bensiz iklimlere göç ederken
ve bu þiirin terkisi ancak bu kadar hüznü sýrtlanýrken
ben,
hiçbir aþk þiirimi sana yaz/a/madým zaten…
songül doðan