BİR ÇAREM SEN

Hani maviydi gökyüzüm benim,
ben baktýðýmda perde aralýðýndan gizlice
kýpkýrmýzý kesilen sabahlarý , gökyüzüm nerde þimdi ?
Ölenlerin ardýndan, son bir sohbet için koþturduðumda
karalara boyayýp kendini sinesine astýðý kandillerle
bana teselli veren gökyüzüm, nerde þimdi ?
Suyum, topraðým, ateþim nerde ?
umut çýkýnlarýna sarýp, alýpta gittin mi hepsini ?
sensizliðe ne isim tyakabiliyorum, ne renk verebiliyorum
nereye dönsem þimdi yüzümü,
neyi okusam, neye desem sözümü;
sen çýkýyorsun her köþebaþýmdan
ellerime sürtünüyor ellerin, yanýyorum, atýp ellerimi cehennemlere.
kokun döndürüyor baþýmý ayaklarým alýp gidiyorlar kendilerini
bir zamanlar þen kahkahalar atýðým yerlere
aklýna geliyorsun dudaklarýmýn,
dudaklarým buzdan lacivertlerle kapatýyor kendini zamana
açamýyorum
bir çarem sendin yaþamaya.
unuttum kuþlarla konuþmasýný
sanýyorum ardýmdan konuþuyorlar uzaktan beni görünce
bakýnca gözlerine susuyorlar, alýnýyorum.
güneþle beraber daha bir derinlere batýyor içimde umudum.
Sosyal Medyada Paylaşın: