Caným... Bana býrak bu gece, Kuytu bakýþlý, uykulu gözlerini. Soðuk bir konuþmayla, Telefonunu kapatan elini. Coþkun bir nehirken, Durulan yüreðini...
Her gece gittiðim yere, Düþ bahçeme götüreyim onlarý. Yol boyunca farkedemezsen þaþýrma, Gönlüme diktiðin fidanlarý. Sadece ormana bakýp, Göremiyorsan aðaçlarý, Ortadadýr yeþil ve elanýn farklarý...
Aðaçlarýn bittiði yerde, Bahar çiçekleri belirmeye baþlar. Bahçem görünür ileride, Ýçinde bir kýz çocuðu oynar. Kaçmayýp kollarýný açarsan, Bil ki, Sana koþar...
O an anlarým ki, Kabul olmuþtur ’nimet’lenen dualar, Deðmiþtir sevgili uðruna verilen emekler, Harcanan zamanlar,akan yaþlar, Gelmiþtir artýk ’rahat uyuyabileceðim’ zamanlar...
Uyanabilirsin artýk yar,
Uyanabilir(mi)sin(?)... ... ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
hakan.kocaoglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.