" Yaðmur,
bazen öldürür insaný
Bileceksin..."
Avuçlarýmda yaðmur biriktirirdim,
saçlarýna sürerdim usul usul.
Sen uyur kalýrdýn…
sen toprak kokardýn…
…þimdi
boþuna yaðmur topluyorum…
Her gün doðururdum seni
bu yüzdendi günaha girmeyiþin
ve küçücük oluþu ellerinin.
Bir kere büyüdün
onda da yürüyüp gittin.
…þimdi
boþuna sancý çekiyorum…
Alelacele yakýyorum her sigaramý
artýk öksürüyorum
ve dudaðýmda öksüz býraktýðýn tadýný
sýk sýk unutuyorum.
…boþ ver
yasal deðildi zaten
sonu eðreti duran bir masaldý…
Düþünürdüm…
-Bir harfim dokunur da canýn yanar mý ?
-Kulaðýnýn ardýna ýlýk bir nefes koymazsam
(hani unutursam)
uykun kaçar mý ?
-Kýskanýrsam, sarýlmayý sevdiðin ney’in sesini
bir köþede unutur musun kale/mi/min naðmelerini ?
Yine de suçlardýn
seviþtiðin hece sayýsýnca…
bozduðun oyun sayýsýnca…
Kalýn kitap sonlarýna benzeyen bir yalnýzlýk
fermaným olurdu da
gölge boyu misali kararsýz i mgelerin
beni gözaltýna alýrdý.
Sen uyur kalýrdýn…
Sen toprak kokardýn…
Sütü bozuk i mgeler !
Her defasýnda yol ortasýnda vururlardý
-Özel bir günde ölmeliyim…derken.
Kaç girdap seviþmek için koynunu açardý
boðazýmdaki düðümleri çözmeden.
Üç kuruþluk mesafede
insanlar görürdüm teni sen kokan,
salyalý aðýzlarýndan küfürler devþirerek
eteðindeki yalanlarý yaðmalayan.
Ritimsiz bir yaðmur baþlardý.
Sen uyur kalýrdýn…
Sen toprak kokardýn…
Satýrlarýn sonunda parmak uçlarýna basarak kaçardýn
sigaranda kalan son nefesi çekmeden.
Oysa kaç þiir gezdin tebdil-i kýyafet
temizlenebildin mi
ebced hesabýyla yüzüme çizdiðin zulümden !
söylemiþtin
lamelif bakar gözlerin…
Boþ ver !
Zaten
bilediðim tüm kelimeler þahdamarým için…
Sýyrýlýp pençelerinden bir bir ebabillerin
adýmý sileceðim.
Sen uyurken…
Sen toprak kokarken…
15/07/2010 Denizli