Anılar

Güneþin batýþýný seyrederken,
Günün sessizliðinde seni buluyorum.
Seni anýyorum, seni yaþýyorum.
Yalnýzlýðýmý hissetmiyorum.
Çünkü sen varsýn benliðimde.
Sonra daðlar var, aðaçlar, kuþlar var.
Ve gölgeler uzayýp gidiyor iþte.
Yavaþ yavaþ akþama yaklaþýrken,
Ufkun güzelliðinde büyüleniyorum.
Kendimi bulutlarýn üstünde hissediyorum.
Sanki göklere eriþiyorum.
Evren o kadar güzel ki düþünüyorum,
Papatyalar, gelincikler topladýðýmýz,
Birlikte dolaþtýðýmýz kýrlar geliyor aklýma.
Ve ýlýk esen rüzgarýn,
Tenime dokunduðunu hissediyorum.
Baþýmý kaldýrýyorum,
Kýrlangýçlar uçuyor gökyüzünde,
Bir güne galip gelmiþçesine.
Daðlarda ise bir sükun var,
Görünenin görülmeyenin ötesinde.
Sonra çocukluðumuzun geçtigi yerler,
Oyun oynadýðýmýz sokaklar,
Ve harman yerleri geliyor aklýma.
Uçuþan kelebekleri yakalamak için,
Nasýl koþuþturduðumuzu hatýrlýyorum.
Hele ateþ böcekleri topladýðýmýz,
Geceleri hiç unutamýyorum.
Alaca karanlýklar çökerken,
Seni bekliyorum, seni seviyorum.
Aðustos böcekleri ise hala ötüyor,
Zamaný durdurun, durdurun dercesine…

Oktay Çöteli





Sosyal Medyada Paylaşın: