Biz Aydınlıkta Yürürüz

Ey sokak lambasý gözünü dört aç
Duvaðý kaldýrýldý gecenin...
Rüyalar yoksullaþtý,
Çanaðý delindi göðün!
Bulut kamburlaþtý, yaðmur topraða kavuþtu,
Bu köhne viraneden bir söz daha uçtu,
Aþk yoncasýndan bir yaprak daha düþtü...

Bakýþlar deðiþti; yürekler aðýrlaþtý,
Korkular duvara yapýþtý,
Mavi kendince koyulaþtý,
Yalan da yalancýnýn baþýna taç oldu...

Eksildik...
Evet, küçük öyküleri dinlemekten eksildik...
Oysa ki, eksilen biz deðildik;
Ýhanet ustalarý, çýkar peþinde koþanlar,
Ve aynayý kýrýp sýrrýný saklayanlardý...

Þimdi görüyorum ki;
Her yalanla, her kötülükle büyüyor küçülmeler...
Küçüldükçe küçülenlerin yanýnda
Çoðalýyor, çoðaldýkça kocaman oluyoruz bizler...
Adamýz; insanýz, ilkeliyiz
Çünkü biz Atatürkçüyüz...
Ata’mýzýn Türkiye’yi emanet ettiði yürekleriz,
Dünyayla yarýþýrýz, yarýþtýkça büyürüz...
Dipsiz kuyuda boðulurken onlar,
Biz aydýnlýkta yürürüz...



Rukiye Çelik/ANKARA
09.07.2010

Sosyal Medyada Paylaşın: