Ey Amasya iyisin, hassýn da; yýkdýn beni.
Kör karanlýk daðlarýn arasýna attýn beni.
Ne Ferhat’ýn nazý geçti, ne de Þirin’i saydýn.
Kimseleri dinlemedin, ezip geçtin beni…
Ne yemyeþil ýrmaðýn, yeþil artýk gözümde,
Ne de þirin þiven dilimde.
Küstüm artýk her bir þeyine.
Duy Amasya býktýrdýn, söylettin beni…
Aþýklar þehriydin sen bana göre
Severdin sevenleri, sahip çýkardýn hem de.
Ne oldu, ne geldi aklýna, ne deðiþti?
Bir arsaný baðýþlamadýn gönül evimize…
Ýçeri þehirde, ýrmak kenarýnda, her sokaðýnda
Her kaldýrýmýnda, her adýmbaþýnda…
Senin adýnda bile, O’nu duyup, görüyorum.
Sen de yan çizdin, sen de bize kýydýn be Amasya!
Bak giderim hem de yeminle vallaha.
Gelmem, adýmýmý atmam senin sýnýrlarýna.
Ya unuttur onu bana, ya da bul çaresini.
Ulan ben senin elinde büyüdüm be Amasya!
Yap bir analýk babalýk þu kardeþine.
Eskisi gibi “dalgana bak be Erkan.” desene.
“Gýrgýrýnaydý her þey, hani n’oldu þimdi.” Söylesene.
Çok sevdim be Amasya, ama kader, kader iþte…
Amasya, Amasya’m, Memleketim.
Geceleri Yeþilýrmak’la beni tek dinleyenim.
Býrak beni artýk, sal da gideyim.
Sende o varken, senle kalamam be Amasya!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.