sus...sus ki sessizliði doðursun dilin,
bir kez olsun doðru söylemiþ ol...
öcü diyordum hayata,korkutuyordu...
ve korkum kalbimi mengene gibi sýkýyordu,
içimden attýðým çýðlýklar boy sýrasýna göre
boðazýma sarýlýyordu...
ben,yeni yaratýlmýþ bir bebeðin beþiði altýnda
avucuma koleksiyonumdan aldýðým
bir demet mutsuzlukla seni anýyordum...
çocukken düþüp de aðlamadýðým yaralarýma
geç kalmýþ bir jest yapýyor,aðlýyordum...
gülerken kýzaran çillerini þahadet parmaðýmla saymak...
saðnak yaðmurlarda kafa derine yapýþan saçlarýnýn
toprakla karýþýk kokusunu duymak...
tek isteðimdi saklanýþlarýmda...
kapan susam kapan diyordum gözlerime
ve her þey mahzende beliriyordu bir anda,
sadece toprak kokuyordu,gözlerin deðil...
sefil olduðu kefeninden belli bir ölü gülüyordu,
çillerin deðil...
kör olmadýðýný sandýðým gözlerimle
gerçeði hayal ediyordum...
ve belli etmemek için sessizce susuyordum..
çünkü yalandýn,göremiyordum...
yalan söylemez denen tek organla,
gözünle bile yalan söyleyebiliyordun,
hiçbir saðlýk ocaðýnda bulunmayan
güvensizliði,yalan ocaðýnda sen aþýlýyordun...
ve helal olsun...baþarýyordun...
artýk biliyorum ki;
pembe ve siyah karýþýmýsýn tümüyle...
neþe ve matem...yalan...
Selim YILMAZ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.