Öðle sýcaðýnda bir harman yeri gönül!
Öyle bedbin, yorgun, susuz, ýssýz…
Uçsuz bucaksýz bir sükûtu öðüten yalnýz.
Harmana harr düþürdün ey âteþdîde
Yazgýma yar düþürdün.
Bildim, “ezelde merhabalaþtýðým” sendin
Bir gülümsedin cümle cefâya can baþ üzre dedim.
Evvel bir tohumdun, kurumuþ kalbimde filize durmuþ
Sen yeþer diye yarýldý kalbim damar damar
Sevgili deðil miydin sen, hani bir adý zâlim?
Ben gam-ý hecrin ile baþý göðe eren hâmûþ
Baðýþladýðýn makamda pervaneleyin ölmek var.
Kuytularýmý ýsýt bakýþlarýnla, aydýnlat içimi ýðýl ýðýl
Bir bostan kokusu getir yaþama dair,
Nevâ-yý gönül unutsun bütün hüzzam besteleri
Gözlerinden ateþ devþireyim, güller dereyim kýzýl kýzýl
Ȃteþdîde! Beyhûde, beni ancak yanan bilir…
Geceye sükût düþer, gönlüme efkâr, dilime efgân
Çile ilmek ilmek geçer boynuma, kesilir soluðum
Bir ahh tüter içerimden, gökleri sarar bütün.
Bu sûziþ-i nihana gönül ver ey cevrine belî dediðim cânân,
Hasretiyle kendimi çöl deðil dað deðil, ipe vurduðum.
Ateþdide! Dert közlediðim, kelâmý âteþlere verdiðim ocaðým!
Bigâneliðin vakti mi? Bir þiir yanýyor uðruna kor kor
Ben, baþýnda þûlesi söneyazan; ruhu bir üfürmeye bakan
Sen, derûnumda ezelden ebede taþýdýðým çeraðým
Vahayf ki yanmayýnca, aþkýn sýrrýna erilmiyor…
***
Harr: Ateþ
Gam-ý hecr: Ayrýlýðýn verdiði keder
Hâmûþ: Sessiz, suskun.
Pervaneleyin: Pervane gibi
Nevâ-yý gönül : Gönül nameleri
Ateþdide: Ateþgözlü
Efgan: Feryatlar, figanlar.
sûziþ-i nihan: Gizli yanýþ
Cevr: Eziyet
belî: Evet
Biganelik: Kayýtsýzlýk, aldýrýþsýz olmak.
þûle: alev
söneyazan: nerdeyse sönen
derun: Ýç
Vahayf: Ne yazýk ki