SESSİZLİĞİN ŞİFRESİ SEN ... !
Onatça
SESSİZLİĞİN ŞİFRESİ SEN ... !
Gece ;
Henüz soyunuyordu siyah bedeninden sessizce
Son bir hýþýrtýyla buruþuyordu beyaz karanlýk evrende
Korumasýz kuþlar sinmiþler umarsýz bucaklara
Cins cins haykýrýyorlardý kara kahkahalarla…
O beyazsý karanlýðýn kucaðýndaki gecenin ejderler sesleri
Zuladalar hepsi de þimdi
Kim bilir onlar kendi akýl dillerince,
Ne tür acýkýlmýþ ölüler düþlüyorlardýr kendilerine…
Güneþ ise ;
Meþguldü ufkun uç noktasýnda sarý sancýlar içinde,
Yeni bir sabahla can veren son koyu bulutlarý yýkmakla
Meþguldü siyahtan damýtýlmýþ yeni bir ak gün’le
Oradan da kurþuniye dönüþme iþiyle…
Bana gelince ;
Ben kuytu yalnýzlýðýmýn sarmalýnda inleye inleye
Raks ediyordum acýlarýn tam göbeðin de
Ýçimdeki siyah fonun tezgahý eþliðiyle
Ve dokuna dokuna yüreðimin paslý bam teline !
Hala da ayakta durabiliyordum kan kaybede ede
Üstelik bin yýllýk ölüm uykusuzluðumun cehennemiyle
Ayýlmaya çalýþýyordum,
Simsiyah düþlerimi örten beyaz ay lekesi sayesinde…
Bendim o kaynayýp duran duygular yüzünden donmakta olan
Ve sýrdaþ odamýn penceresi önünde zorlukla soluyan
Ölümün emrindeki çalýnmýþ saniyelerimi bile ,
Sonuna dek harcamak için amansýzca fýrsat kollayan
Oysa ben,
Çoðu kez nafile yol almakta olan
Bu giriþin iki çýkýþý vardý, biri kapýsý acýlarla týkanan
Diðeri mutluysan biraz olsun aydýnlanan…
Ben;
Üçgen bir dünyanýn yoðun bakýmýnda inlerken
Bu durum da bile rahatlýkla terk edilebilen
Nefesini anýlarýndan ödünç alýp ancak yaþayabilen
O bahis konusu insan iþte þu an ki ben
Bendim her türlü sevgiye muhtaç yüreði hep susuz gezen
Mahrum yaþayan bir vefasýz aþk’ýn jestinden
Bendim iþte o ben…
Elindeki eksilerin ip incecik yaðlý urganý ile,
Sonuna dek gerilip yaþama þansý kýsýtlanan
Ve gün geçtikçe de yaþama þansý hýzla un ufalanacak olan
Gündüzlerin aydýnlýðýnda kolay yaþamak yerine,
Teselliyi gecenin karanlýklarda yakalayan bir ben’dim o ben !
Yaþarken mazi kokulu dünyanýn solgun bahçesinde
Yaþamla bir küsüp bir barýþan
Yerin de,göðün de bu dünyanýn ben olan
Mutluluðunu ayrýlýkla takas etmek zorunda býrakýlan...
( II )
Ben yitik bir sevdanýn VEDA bakýþlarýyla uðurlanan
Heyecan ve umudun her raundunda yenikliðe yollanan
Ben, ayrýlýklarýn bir türlü eskidemediði can !
YANÝ O BÝYONÝK ÝNSAN !!!...
Ve hala da anatomik yapýsýnda güler yüzlü bir ENDAM !...
Adeta ölüme karþý METALÝK HÜCRELERLE yaþayan
Noktalanmýþ bir aþkýn namlusu karþýsýnda durmadan horlanan,
Çoðu yitik yazgýlarýyla savaþan ben ki yanýp duran,
O KOR ADAM !!!...
Kör iðneli bir kundakta büyütmüþtü aþkýný
Umuda doðru emekleye emekleye yol alan
Bir sancak olurdu hep elinde mutlu mutlu dalgalanan
Çünkü sindirirdi ayrýlýðý o içine yýkýlmadan
Her acýya karþý varým diyor ve devam ediyordu hayata hiç yýlmadan...
Sana ulaþabildim nihayet tüm icatsýz türlü engelleri aþa aþa
Seni aradým hýnca hýnç düþsel ajandam da
Didik didik hedeflemiþtim kendimi sana ýsrarla
Anýlarýn takvimsiz yapraklarýný bir bir saya saya
Her geçen günün gece yarýlarýnda
Gün gün,saat saat ve hatta,
Saniye saniye,dakika dakika,
Saliseler bile vardý seni bekleyen tüm uçsuz taraflarým da…
Hep sen vardýn ben de yýllanmýþ bir sevda tadýnda
Aklýmdaydý o bebeksi yüzün, ölüme yakýn olsam da, yine aklýmda
Sevene türlü sorunlar doðurtan sen ki oydun sanki yaradýlýþça da
Vahþi ve ürkek bir kedi gibi sen ki ustaca
Ancak mutluluk garantili bir yüreðe dahi nadiren sokulgan
Sorunlar sonrasý her çýkmazda ortadan kaybolan
Sen vardýn rüzgarlarýmýn yanýk esintili kanatlarýnda
Seven bir yürek vardý bir nebzecik gülüþünle hemen coþan
Binlerce ben vardým senin bir benine karþýlýk oysa,
Anýlarýn bu uðultulu ormanýnda
Daha çok sen’lerle ben karýþýmý yapýþkan bir ruhla,
Hasýlý, tek beden de ikimiz vardýk bu zaman tomarýnda…
Eskiyordum derinlerimden akan uðultulu seslerle
Eskiyordum seni görmeye görmeye
Paslandýrmýþtý düþlerimi anýlarýn giderek ben de
Soymuþsundur o gizemli ruhunun sen þu an belki de,
Nihayet öylesi uzun bir ayrýlýðýn yorgunluðu neticesinde
Siyah tenli bedeninden sýyrýlýrken böylesi bir yenik gece !
Sabahýn körpe ýþýklarýyla daha da çoðalýyordun bugün sen yine …
Sessiz bir çýðlýk gibi baðýrýyordu orman karþýmda,
Mazide kalan bir KARA SEVDA’nýn ayak seslerini
En yükseðinden sessizliðini kýsýp fýsýldarken kulaklarýma
Bir buse konduracak gibi oluyordu bazen o kayýp sevda
Böylesi ölümcül sessizliðin çýðlýklarý içinde
Bakýyordum yeþil yeþil soluyan karanlýk ormana
Mor yüreðim þu an dev benzeri bir heyecan komasýnda
Ve artýk kucaklaþacaðýmý hissetmeye baþlýyordum O’nunla...
Ölümcül sessizliðin algýladýðý anlamlar þimdi
Son hýzla deþifre oluyorlardý bir bir vede iki iki
Dýþarýdaki ayak fýsýltýlarýnýn ak tenli þifresi
Çözülmek için konuþmak istiyorlardý benimle sanki...
Nihayet bitiriyordu Tanrým,karanlýklar bitiyordu !!!
Yalnýzlýðýmýn böylesi bir amansýz yolculuðu
Artýk her türlü umuduma yeniden nefes aldýrabiliyordu
Ta en baþlardan beri o’nun o SUS olan dili,
Susmuyordu þükür ki,artýk hiç susmuyordu ?
Çünkü þu an o çýðlýk çýðlýk ve tak tak’larla sürekli kapýmý vuruyordu !
An itibariyle de tam da karþýmda duruyordu !
Ve ilk söz olarak da bana,
Nihayet “SENÝ SEVÝYORUM ” Diyordu !!!….
Ý. Hakký Gürcanok
05/Temmuz/2008
Þ Ý L E
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.