annemiz seslendiðinde
yalnýzlýðýmýza
nereye bakýyorsak
oraya benziyorduk.
çoktandýr unutmuþtuk toprak olmayý
ve küçümsüyorduk meþeyi,
uykumuza geldiðinde
kadýnlarýn efendisi
meþe olun dedi.
toprak mesela
baktýðýmýz gibiydi
kadýna hiç
benzemiyordu.
köylüler geldiðinde
aðaca satýlmýþ kadýnlar
isimlerini unutarak
durmadan konuþuyordu.
Rab diyordu, en yaþlýsý
öyle buyurdu;
yaðmur kadar cesur
toprak kadar sade
meþe kadar sabýrlýdýr
kadýn diyordu.
kardeþim
muskasýný her tutuþunda
abi derdi;
anlamýyorum, annemiz
Rab’be ortak mý tutmuþ
hayýr derdim,
annemiz
suskun bir meþe olmuþ...
.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.