MUHANNETSİ GİDİŞİN

MUHANNETSÝ GÝDÝÞÝN

Tek yürekle biz olup maddelerden azâde
Yeryüzünden koparak arþta âlem yaþadým
Isýndýkça yüreðim, zirveler çekti beni
Orda kalýrým sanýp hayatý alkýþladým.
-Nakýþlanan bakýþýn, hepsi benimdi benim!
-Zerrelerim mutluydu yükselirken bedenim!

Düþüyorum þimdi ben, o yüce kaf daðýndan
Bir þehir kaydý sanki ayaðýmýn altýndan
Zehirliyor kanýmý muhannetsi gidiþin
Ruhumu yerden kesen geliþinin ardýndan
-Senin de kopuyor mu kütleler yüreðinden?
-Yer yarýldý ben kaydým ayrýlýp da giderken.

Somurtuyor karþýmda mutsuz þimdi o resim
Kavuþtu bak diþlerim, gelmiyor ki gülesim
Böyle uyanmak olmaz neden efsunu bitti?
Rüya imiþ yaþanan geldi geçti bir mevsim.
-Anladým ki sevdiðim sen olmuþum ben meðer
-Ýrtifa kaybediyor artýk bütün deðerler

Gidiþinle boþaldý, kimse yok bu þehirde
Yeniden dolar mý ki bir gün olur gelirde?
Sabýr zincirleriyle baðlanan ayaklarým
Zirvelere bakýndý: “ þimdi nerdeyim nerde? ”
-Ellerim iki öksüz sarardý yaprak yaprak
-Ýçimde ýþýk söndü gözlerime iyi bak!

Bir daha seyredeyim diye izlerken seni
Yutkunan gözyaþlarým o an susturdu beni
Sen duymazsan sevdiðim kim duyacak sesimi?
Akýp gitti ardýndan mutlu gözün güleni
-Mecburiyet yoluydu, demedim ‘gitme! ’ diye
-Dönüþü mü olur ki? ’Vakit geçti’ desene!

Tek bedenle ýsýnan dünya soðuk, ýþýk loþ
Mânâlara ne oldu? Altý üstü hepten boþ
Evren acý çekiyor týpký yüreðim gibi
Vurgunu dünya yemiþ, elâlem benden sarhoþ!
-Neylersin aziz dostum her þey yalancý, fâni!
-Baþlar ve biter böyle mutluluðun tarihi!

ASUMAN SOYDAN ATASAYAR
2010-Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: