şair ve gece

Ve gece sustu...

Hiçlik duygusu gecenin ruhunu susturmuþtu.
Sevdanýn donuk bakýþlarýnda gökyüzü sahipsiz,
Rüzgârýn sesi gecenin suskunluðuydu.
Aþk sonsuzdu,
Gece zifiri sessizdi...
Rüzgârsa kudurmuþtu.
Gece, bulut diliyle ilk kez konuþtu.
Sevdanýn buðulu gözlerindeki gece,
Rüzgâra doðru aðlýyordu.

Fýrtýna geceye, gece sevdaya boðulmuþ,
Sevdayý yazan þair, geceden kovulmuþtu.

Aniden
Yer yarýldý
Ve sevda dibe vurdu…
Aþk, gecenin zindan suskunluðunda,
tek cümlede son buldu.
Oysa herkes biliyordu;
Sevgiler sonsuzdu…
Çünkü
Karanlýðýn aydýnlýða üstünlüðü gibiydi sevda…

Geceleri gece,
Þiirleri þiir,
Þarkýlarý þarký
Yapan aþksa;
Üstelik de hasret, ayrýlýða kan baðýyla baðlanmýþsa,
Hükümsüz kalýrdý gündüzler.

Kanatýrdý derin acýlarýmýzý mor menekþeler,
Eðer bir þairin kaleminde olsaydý kader…
Nice aþklara yelken açardý,
Ýsyan etmeyi unuturdu gönüller.
Ne bir ayrýlýk kalýrdý geride,
Ne yas tutan bir kalp…

Sevince boðulurdu kederler,
Susmazdý o zaman geceler…









Sosyal Medyada Paylaşın: