Uzaklarda, çok uzaklarda; bir kuytuya yasladým sýrtýmý,
Görebilmek için doðrularý, olur ya belki ben de göremem,
Olur ya bende düþerim aydýnlýk yerine karanlýklarýn peþine.
Olmaz; olmamalý ne karanlýklar, ne de boþ vaatlere gebe yeminler…
Þimdi benden baðýþýk ve bir o kadar kýrgýn,
Minicik yüreðimden çalýnan ne fosforlu kalemlerim,
Ne resim defterim ne de annemin anlattýðý dini içerikli öykülerim var...
Oysa ne çok þey düþlemiþtim, yeni yetmeyken, gençliðimde
Yumruklarým büyüktü memleketim kadar,
Ve hiç bir karanlýk düþünceye eyvallah demeyecektim.
Her sabah gözlerimi güpgüzel bir aydýnlýða açmak isterdim ya
Korkarým bu hasret ölene kadar sürecek bizler uyanmadýkça…
Ellerimizde kýrmýzý karanfiller, karanfiller kadar mütevazý,
Karanfiller kadar dik baþlý, boyun eðmeden karanlýk zihniyetlere,
Gün doðsa biz uyansak, karanlýklara uymadan, uyumadan.
Bulsak sonunda hem insanlýðý hem de sevgiyi ve daima…
Farkýnda deðil misiniz? dallarýmýz sonbahar esintili,
Kaybettikçe insanlýðýmýzý ve insana olan sevgimizi,
Çiçek buketleri yerine silah tutarsa ellerimiz,
Þüphesiz çöle dönüþecektir, gül bahçesi olan yüreklerimiz…
Çocukken her þey ne kadar büyükmüþ gözlerimizde,
Umutlar, ulaþamadýklarýmýz, ayný aþk gibi,
Aþ gibi ekmek gibi. Ne zaman küçüldüler ki.
Artýk ne masallar eski mutlu masallar, ne biz eski biz.
Birileri geldi, bütün dünya gibi hem insanlýðýmýzý,
Hem sevgimizi, hem de masallarýmýzý kirletti...
Hatice AK/31.05.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.