Boþ masamda, Hüzün dolu þarkýlarla, En dibe vurdum! Yarýna çýkmak için, Hevesim bile yok. Yokluðun, Her yere yazýlmýþ... Artýk benim deðilsin, Ve olamayacaksýn. Eline sýmsýký sarýlamayacaðým. Yüzüne doyarcasýna, Bakamayacaðým. Ellerin oldun artýk, Dilimde hep sitemler... Doðuþtan þanssýzým, Ne kadar haykýrsam da, Anlamsýz...
“Seni seviyorum” sözünü, Silmem gerek hafýzamdan, Unutmam gerek. Sevmenin ne olduðunu, Bilmeyenlere göre, Ne var ki? Bu küçücük yüreði, Bu yaþta, Ne acýlar sarmýþ; Kimse bunu anlamýyor ki... Uðruna, Yine akýyor, Gözlerimden yaþlar... Elimin tersiyle siliyorum. Siliyorum da... Umurunda mý senin? Kalkýp gideceðim... Sensizliði, Ýçime çekerek...
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.