hayli zaman geçmiþ düþ kýrýklarýmý toplarken, hayatýn dönme dolap kapýlarýnda
bu sabah öylesine aynaya baktým, oldukça uzamýþ kederli saçlarým
yaralý bir ceylanýn fersiz bakýþlarýna düþmüþ
gelincik karasý gözlerim
hasretim maðrur bir ifade çizmiþ yüzüme
oldukça yorulmuþum kendimle savaþmaktan
ne çok takatsiz kalmýþ ellerim
þimdilerde…
buruk bir tat var dilimde
neyi tatsam nahoþ bir koku býrakýyor
isyana zorluyor beni beyhude geçen zaman
aklým istilada, ehemmiyet vermiyor mantýðýma
ninniler mýrýldanýyor dargýn saçlarýmýn her teli
caným içime, içim canýma bezgin
nasýlda koþuyor dört nalla aðulu acýlarým
kalbim kafesine dar
bir sonun alacakaranlýðý ve sessizliðinde
öz görüþlü ve sakýnganlýktayým
gözlerimde yabanýl bir ateþ
var olanýn uzantýsýndayým
tüm gücümle
yok oluþlarla
ne korkular sakladým duldalarýma
umutlar biçtim mevsimsiz
içinde bulunduðum sonsuz dinginlikte
gerilirken kaslarým soluk soluða
kýlý kýrk yaran zamanlara gömüldüm
oysa o günlerde…
bir çift güvercindi yüreklerimiz
ansýzýn kanatlanýrdýk göklere
kâh, güneþin sarý saçlarýna konar
kâh, ak bulutlarýn gölgesinde düþler kurardýk
bir akordeon gibi okþardý ruhumuzu ardýç kuþlarý
hatýrlar mýsýn…
yýldýzlarý kirpiklerimize asardýk
nasýlda sýðdýrmýþtýk koca dünyayý yüreðimize
ve de gizlerimizle
akardýk þiir gibi
henüz kirletilmemiþ maviliklere
asi ve mavi melankolimdi kendime has vurgunluðum
ya da göz göre göre intihar
ölüme yürür gibi fütursuz
ey sevgili…
ben þimdi masum bir suçlu nezaretinde
zincirlerimi sürüyorum sessizce
...
29 / 05 / 2010 / N_Erol