Karanlýðýn ortasýnda yýpranmýþ þarkýlar,
Yýllanmýþ kýrmýzý bir þarapla canlanýyor anýlar.
Gözyaþý para etmiyor burada,
Yazdýðýn tüm þiirler nafile.
Hani büyük korkular baþlayýnca içinde,
Sýkýlýr yürek, ölmek istersin.
Ne varsa sana ait bilinen,
Bitmek istersin.
Sararýrsýn, kahrolursun, aðlarsýn...
Bardakta kana benzer içtiðin.
Islanmýþ taþ olur, yanaklarýndan süzülen damlalar.
Damarlarýný ýsýrgan otlarý daðlar.
Ham demirden bir örs
Can içinde cananý vurur,
Aðýr aðýr dökülür,
Çerçevesi daðýlmýþ anýlar.
Geceye bir mermi daha sürersin...
Bir dalgaya tutunup,
Fýrtýnadan arta kalan tarlaya dönersin.
Kimsesiz kalýrsýn, gurbetin yabancý gözlerinde.
Vefa ararsýn yüreðine ýþýk verecek,
Gittikçe aðýr gelen bu âlemin içinde...
Zaman bir sýrtlan gibi, saatlerin peþinde.
Hep böyle mi sürecek bu yolculuk?
Hazan yapraklarýnýn arasýndan sürünerek,
Sarýlýp yatmak mümkün mü
Senin olmayan bir hayale?
Ve sýnýrsýz, sorgusuz sevebilme ümidiyle...
Nasýl da yarým kalmýþ tüm sevinçlerin
Nemli karanlýk odalarda...
Üstü örtülmüþ beyaz çarþaflarla
Bir kez daha kandýrýldýn,
Bir kez daha yalandý sevildiðin,
Bir kez daha gülmedi sana þans oyunu,
Bir kez daha tutturamadýn þans topunu...
Boþuna medet umma sabahtan.
Bu gördüðün rüya deðil, ya da karabasan...
Sen geceleri hiç uyumazsýn.
En acý gözleriyle, duran o karanlýktýr arkadaþýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.