beyninde nice düþünceler ve düþlerinin düþünceleri
yenice sulanmýþ toprak yoldan yürüdü… Yürüdü…
nereye ve neden gittiðini bilmeden…
kendine geldiðinde en çok sevdiði yerdeydi
kuþ cývýltýlarý doldurmuþtu yüreðindeki sessizliði
etrafýna bakýndý.. Bir tanýdýk arar gibi…
oysa mevsim hasret mevsimiydi;
her gün bir yýldýz tutup gökyüzünden
kýrpýp kýrpýp düþ diye býraktý aldýðý yere
olur ya, belki bir tanesi ona gider ve bulur
gönül bahçelerinde...
bir tebessüm oturmuþtu yüzüne belli belirsiz,
beynindeki düþüncelerin aksine, açýk ve netti
bu bitmek bilmeyen ince sýzý da neyin nesiydi…
mevsim deðilmiþ erguvan mevsimi
hülyalý gözlerini süzerken, saçlarý düþse maviliklere
iþte o zaman büyürdü özgürlükler, salardý
bir uçtan bir uca, çarþaf çarþaf açan denizlere…
birden bire köprüye çýkmak geldi aklýna
baþtan baþa yürümek, dökmek için içindekini dibi belirsiz suya
gene uzaklara daldý, aradý sevdiðini o kýpkýzýl ufukta
durgun suya atýlan taþýn çizgileri canlandý gözünde
nasýl da büyüyor ve çoðalýyordu
sonsuza uzanarak sevda salýncaðýnda…
ve mevsim sus mevsimiydi, saat vururken geceyi;
susmalý ve dinlemeliydi
bulutun peþine takýlan þimal yýldýzýný
içi acýyla doldu birden, aðlasa aðlayamaz, gülse gülemez,
içindeki kederden ve bu mevsimde güller içinde
Bir Ses, Sus Diyordu, Sus… Ýyisi mi... Sus
sevdiðinin sevgisinin, sessizliðini dinle
boþa kederleniyorsun "O" hep seninle...
Hatice AK/25.05.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.