gurbete el sallayarak büyüyen hasretin
aþk’a düþmüþ huzuruyla
ölümü kutsayan göðsüme
ölümüne inatla kanat çýrparak
ne kadar uçup geldin bilmiyorum ama
ben en çok adýný sevdim
ruhukuþ haným…
ne zaman kirpiklerinden geçsen
zamanýn o büyülü yalnýzlýðý ile geceme
gözlerimin üzerinde yürümeyi öðrenirdim
ben öptükçe büyümekte özgürlüðün
bu yüzdendir kanat çýrpýþýn ayrýlýða
bu yüzdendir aysýz her gece
yaðmur kuþlarýnda efsane
sakýncalý bakýþlarýmýzda
zinaya zorlanýrdý vuslat
kan ter içinde kaldýkça cümlelerimiz
uzak bir ihtimal gibi sevinirdi aþk
mavilere bürünüp geçerken
kaç ölüme düþerdi
kanatlandýkça ihanet
ahh ruhukuþ haným
gitmek zorunluluktur kaçmak sen
her göçüþünde benden
tenim uzaða çýrpýyor
uçurumdu rüzgar
korkulardan kalan haykýrýþlar için can kurtaran
bulutlar geçer çýplaklýðýmýn üstünden
üþümüþ bir hoþça kal kadar masum
bu yüzdendir ruh altý gezinmelerinde kendini araman
bu yüzdendir küçük bir yedek anahtarlýðým
daima hazýrda bekleyen
düþümde çizdiðim tarife
çok sesli i mgelerin komplo kuruyor
neredeyse ölüyor içimde
adýnla yankýlanan sevmek zamanlý
birinci tekil þahýs emir kipi
kýrlangýçlarýn hikayesini yazanlarla ýslanýyor
kanadý kýrýldýkça hasret
ahh ruhukuþ haným
mesafemiz iki tanýdýk yabancý
uç gel
kendimden bana kestirme bir gökyüzü çýksýn…
alicengizoyunu
(…hani hep derdik ya; ahh bir kuþ olsam, bir kanadým da sen…ahh sen gidince, bir kanadým ki ben…)