DÜŞÜN

Nereden geldik nereye gidiyoruz?
Neden var edildik, neden ölüyoruz?
Ýnsan olmanýn manasý ne?
Yolun baþýný unuttuk, sonunu biliyor muyuz?
Gelirken ne getirdik, giderken ne götürüyoruz?

Dünya bir kap su, bizler içinde su zerrecikleri..
Onu duru tutmak elimizdeyken
Neden bulandýrýp, dalgalandýrýyoruz?
Hepimize yer varken o kabýn içinde,
Çalkalayýp, taþýrmaya çalýþýyoruz..

Barýþ için bile savaþýyoruz,
Yaþasýn derken bile, öldürüyoruz!
Sevgiden bahsederken bile,
Yalandan medet umuyoruz
Kendimize karþý bile dürüst olamýyoruz!

Boþuna mý söylenmiþ o büyük söz;
‘Yaratýlaný severiz, yaratandan ötürü’ diye,
Yoksa biz yarataný da mý sevmiyoruz?
Ýsyanýmýz kime yaratana mý, yaratýlana mý?
Zararýmýz kime kendimize mi, baþkasýna mý?

Bir nefeslik ömre sýðdýrýrken bu kadar kini nefreti,
Sevmeye neden zaman ayýramýyoruz?
Hýrs bürümüþ gözümüzü, feri sönmüþ…
Gönlümüz karanlýklar içinde…
Yüreðimiz pas tutmuþ demirden soðuk, demirden sert bir biçimde…

Yaþamak nefes almaksa sadece,
Ottan farkýmýz ne sizce?
Ýnsan geçinip ot gibi yaþayanlar
Koca NAZIM’ýn bu sözü sizlere;
‘….YAÞAMAK BÝR AÐAÇ GÝBÝ TEK VE HÜR, BÝR ORMAN GÝBÝ KARDEÞCESÝNE…’

YALAN SÖYLEYEN DÝLLERE, GÖREMEYEN GÖZLERE, KÖRELMÝÞ YÜREKLERE….
KUCAK DOLUSU SEVGÝLERLE…


Sosyal Medyada Paylaşın: