kelimeler uyutmadý beni bu gece yaþananlar gürül gürül akmakta hayallerin ve gökyüzünün menzili yok sýradaki yalnýz içilmiþ bir ufak raký’nýn da
bir tek yalnýzlýk yanlarýmdan görmüþüm akmamýþ olanýn akmanýn ne olduðunu bilemediðini papatyanýn sýrrýný! dýþý yaldýzlý içi pas tutmuþ bir teneke kutu gibiyim ardýma yoksul bir mahalleye giren arabanýn peþinde koþan ve durunca etrafýna toplanan yalnýzlýk çocuklarý takýlmýþ soykasý bata zýkkýmýn zýpkýný
ne zaman büyüyeceðim!
darbeliyim küreksizim onlarla birlikte sallanýyorum oysa ne ömür sýðdýrmýþým cevap haklarýmla sývalý büyük kahýrlar yaþamýþ körpe rüzgârlarýma kuþluk vakti bir sýkýmlýk onlara benzeyen yanlarýma
yeni öðrenmedim göðsümdeki aðrýnýn sebebi secdesini masumca gafil avlanan güneþin bile ýsýtmadýðý yaþamlara ölürken tanrýlarý yakýp yarým kalmýþ ve hiç büyümemiþ çocukluðumu tersine okuyordum bildiðim tek yol vardý dününde yarýnýnda evsizleri/nde ilk yere düþenle/de sorulmuþ ilk cevapta deðildim, son da olmayacaktým nereye koþuyorsam koþtuðum yol kadar oluyordum bu yüzden kendimi hep o yollara benzettim denizi arayan ýrmak oldum aktým deniz oldum karýþtým acemi bir balýk oldum denizkýzý oldum sonra oðlu saklý düþ dolu baþýma kalýcý belalar sardým
denizde kaybolan güneþeydi sitemim ve giderken etrafý karartmasýna çünkü kayan bir yýldýz gibi güneþe tutunup kaçacaktým yarýnýn yarýn olduðu baþka gün olamadýðý gibi çiðnenip bir tarafa atýlmýþ çürük bir sakýz gibi karanlýk yapayalnýz yalnýzlýðýmdan baþkasý deðildi
belki! sen; yapraklarýný hiç dökmeyen aðaçlardan bahsedersin alevini kýskanan mumdan bense; ateþin ortasýnda kalmýþ iki akrebin birbirini sokmasýndan sen; sönecek diye bakarsýn ateþe bense; nasýl söndürmemek için...
anamýn anlattýðý sadece ‘’peygamberlerin muhteþem insanlar olduðu’’ ve aþký tüketme yaþlarýný çoktan geçmiþim
bende isterdim türkan þoray dudaklý ve bakýþlý bir kýzý sevmeyi birini kaçýrmýþým diðerine henüz erken derken kendime sorduðum bir þey var, senden bana yüzümdeki turuncum sonra mavi maviliðimden bir parça okyanus veriyorum sana çukurova ýsýtsýn seni
yürek sarnýcým! nasýl olsa bülbül güle alýþýk olduðu þeyi yapýyor…
sevdikçe varsýn sevildikçe kendimi ferhat sandýrýyorsan þiirle vur beni vur ki bir ömrü sýðdýrsakta yeþil bir zeytin dalýna bir an önce sefere çýkmaya hazýr vadesi dolmuþ olmasý gereken son çare ilk umut olsun…
öyleyse yürek sarnýcým!
bu gün dünün neresinde olduðuna benzeyen sevdalar düþmüþ yüreklerde kýpkýrmýzý bir bisikletin peþine düþmüþ bir yalnýzlýk çocuðunun tutulamayan sevinci olsun...
þimdi söyle sevgili ne kadar varsýn?
Kenan Can Yoldaþlar
30.Mart.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
karşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.