iki damla mürekkep

rüyalarýmýzda karanlýða uzanan ellerimizle
hep umarsýz tutardýk birbirmizi...
bizi biz yapan en masum sevgiden yoksun,
yoklukla besledik kalplerimizi.
þimdi ne sen varsýn nede ben !
ne hikayemizin bir adý var,
nede onca yaþanandan küçücük bi aný ’

ilan ettim ben kendimi
en güzel yalnýzlýðýn kraliçesi !
ne sandým bilmem ki ben seni ?
rüzgarlarýn en serini,denizlerin en mavisi belki !
þimd yine sana muhtaç olduðunu
hissediyorum kaybolmuþ bu benliðimin**

bir köþesi yanýk bir mektup buldum dün
bu eþsiz duygular bir zamanlar senndi sevgilim’
günlerden sonra birgün...
eskiyi ararmýsýn bilmem ama
ben hep bizim nostaljimizin
hiç bitmeyen þarkýsýnda bekliycem seni !
hani küçük bir çocuk annesini özlerde
söyler ya onun anlattýðý masallarý...
iþte bende seni özlediðimde
hatýrlýyorum beni ve aþkýmý avuttuðun o masallarý....
yaðmurlu penceremde,
aðlayan gözlerimdeki parlayan gözlerine inat
seni özlemeye devam ediyorum ve edeceðim...
oysa sen! sen,buruþturulup atýlmýþ
o eski kaðýtlarýma sýkýþýp kalmýþ
ÝKÝ DAMLA MÜREKKEPten bile
daha lüzumsuz ve daha deðersizsin
fakat ne çareki bunun adý AÞK mýþþ...
______________________éLisSsS_________________________________
Sosyal Medyada Paylaşın: