gün hüznün kara kirpiklerinden indi bugün öyle adamlar gördüm ki gövdeleri buluta çarpýyordu bulutlarla aðlýyordum fýsýltýlarý yaþamda yarým kalmýþ ölüler oluyordu yorgun bedenimde
aynaya baktýðýmda gözlerimi görmüyorum artýk ay durgunluðundaki ihtiyar acýlarý hiç binersem geçmiþin gemilerine yalnýzlýk kokuyorlar üzerimde binersem bir sabah ruhumu alacaklar korkuyorum
sus kelimelerin ucunda uykusuzluðum mor ýþýða yatarken gölgeleri dinliyorum kaç kez dilim yaralanýyor rüzgarýnýz nefesimi uçurdukça size benzemekten gelemiyorum mavisiz denize sýyrýlýp tenimden nereye gittiniz umutlarým çocuk gülüþlerim hangi dala astýnýz ellerimle yaptýðým çiçekleri
uzak yakýn ne farkeder ki yüzünden maskesi çýkarýlmýþ alabildiince þehirdim ben yosun kokuyordu ellerim ve üstelik su sýzýyordu topraðýmdan kamburu çýkmýþ serseri acýlara
’hayata takma çelme yersin’ demiþti þair. o zaman söndürün ýþýklarýný odamýn cehennemde cenneti göreyim
uzun gecenin ardýndan dev geceye asmýþtým keyfi saatleri boþaldýkça aklýnýzdan tarihler tanýmýþtýnýz güneþi/ güneþin saçlarý uzundu ve gizli bir melekti sessizlik sesini yüreðimden alan
söz seni bir daha yazmayacaðým sýzlanmalarým sakýn erkenden bahar açma
seyrine daldýðým masalda önce öleceðim sonra santim santim doðacaðým atlas bir yüze
söz
Sosyal Medyada Paylaşın:
-Tesbih- Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.