Sevdalým diyerek, ne düþler kurdum,
Gönül bahçesinde, hep yuva kurdum,
Belki sever dedim, bekledim durdum,
Beni sevmeyince, bin piþman oldum.
Sevmeyi bilmedin, hep üzdün durdun,
Sevda çeken benden, hep kaçan oldun,
Beni gittin de sen, düþmandan sordun,
Sevdim de bilmedin, bin piþman oldum.
Gelir dedim ; Her gün baktým yollara,
Ne geldin ne gördün; Çýktým daðlara,
Baktým çok kar yaðmýþ yüksek kýrlara,
Daðlara dert döktüm, aðladým durdum.
Dermiþsin ben için, sevmesin beni,
Her gül konca vermez, üzmesin beni,
Oysa ben çok sevdim, sen’ de sev beni,
Kalbimi hep kýrýldý, olmaz deyince.
Kalbim senin olsun, gel beni üzme,
Gönlüm bir kez sevmiþ, gel hicran verme,
Tek sevdiðim senken, dert’e dert verme,
Sevmekten ne çýkar, sevsen sen beni.
Beni sana yeren, Allah’tan bulsun,
Sevmek benim hakkým, huyum kurusun,
Bildim; Sen Allah’ýn, zalim kulusun,
Bin piþman olsam’ da, unutmam seni.
Yüksel Þanlý er
01 Mayýs 2010-05-17