özensiz bir bahçe,
çiçeklerle bezeli patika boyunca,
saðlý sollu dizilir sardunyalar,
alý alýna, moru moruna karýþýnca,
çiy damlalarý dans eder, yapraklarýnýn üzerinde,
dokunur ama kýyamazsýn, çiyle yapraðý ayýrmaya,
güneþ, aðýr aðýr gösterirken sýcacýk yüzünü,
ikisinden de alýr götürür, gecenin buruk hüznünü...
vurunca yüzlerine ilk ýþýk huzmeleri,
bilirler gelmiþtir bu gün de ayrýlýk saati,
usulca süzülür bir damla çise, karýþýr topraða,
bir sonraki gün, yapraða kavuþmak umuduyla...
yaþamýn tüm boyutlarý, sevgiyle karýlmýþsa
yani sevmek ve sevilmekse hayatýn anlamý,
bilmek gerek sabretmeyi ve özlemle beklemeyi...
__ve diyorum ki illaki sen, sen...her þeye raðmen__
sevmek bir baþka oluyormuþ, sardunya mevsimlerinde,
gene sardunya mevsimi bak, hepsi açmýþ köþe bucak,
þimdi; yani daha çok gecikmeden iyi ya da kötü ne olursa...
“bir ses ver, hatta kýz, baðýr çaðýr ama bir þeyler söyle,
yoksa adý sensizlik olan bu yara, hiç kapanmayacak...”
Hatice AK/2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.