Ýþte bizim evimiz mahallenin sonunda, Yýkýk-dökük duvarlý, daracýk pencereli... Iþýk girmez içeri, kararmýþ tek göz oda, Perdeyi güpegündüz indirdik indireli..
Dýþýmýzda bir dünya, dýþýmýzda bir hayat, Birden etrafýmýzda belirmiþ gökdelenler... Biz kendi kapýmýza kilit vurmuþuz heyhat! Zorluyor, açamýyor, dýþarýdan gelenler...
Çürüyüp içten içe çatýrdarken çatýsý, Nasýl durduk bunca yýl, nasýl dayandýk hayret, Yok küçük bir emare, diriliþ kýpýrtýsý, Bütün ümitlerimiz hayallerden ibaret...
Rüzgarlar camlarýný, duvarlarýný deldi, Cücelerin önünde þaklabana döndü dev ! Arada uçurumlar yükseldikçe yükseldi, Çekildi kabuðuna, çok alçakta kaldý ev...
Bu yapý üstümüzde dönüþmeden mezara, Atýp fazlalýklarý yükseðe çýkmak gerek. Yerden bitme bu evden görülmüyor manzara, Görmek için ahvali, tepeden bakmak gerek...
12.05.2010
ahmet turgut atlýk Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet turgut atlık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.