rüzgarýn önünde tutunmaya çalýþan kuru yapraklar gibiyiz.. dört bir tarafa savruluyoruz.. yüzümüzde, nasýl..diye bir sual.. kendi ateþimizde kavruluyoruz.. düþtüðümüz, çýkmazýn tek sebebiyiz..
kalmýþýz yapayalnýz..ortasýnda denizin.. çýrpýndýkça batýyoruz.. ne gözlerimizde fer,ne dizlerimizde mecal, çýðlýklar atýyoruz.. hali yok kurtulmaya bedenimizin...
kabarmýþ ha kabarmýþ, þaha kalkmýþ nefsimiz.. alkýþlar tutuyoruz.. bilmiyoruz..nedendir bu hal.. geçmiþi unutuyoruz.. isyanlarla harcanýyor, bahþedilmiþ nefesimiz..
düþmüþüz bir kere, kapýlmýþýz hayatýn çarkýna, diþlileri kýramýyoruz. ne gün gösterir bilinmez yüzünü..ufuktan hilal.. bir türlü varamýyoruz.. neden geldik, neden yaþýyoruz, nasýl öleceðimiz’in farkýna...
ahmet turgut atlýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet turgut atlık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.