VE SEN HALÂ OMZUMDAN DOKUNUYORSUN BANA
Yoksun…yoksun…yoksun…
hüznün adresi olan ciðerlerim bilir çektiklerini
hapsederim içime acýlarýmý
kýrýlmalarýmýn tamiri zordur
kucaklarýmda taþýrým sesini halâ
ellerim soðuk
kendimle olmak acýtýyor beni
göçebe fikirler aklýmýn cebinde
direncim kýrýlýyor kalmalara
hüznü doyasýya yaþamanýn aðýrlýðý belki beni yoran
gitmeliyim
bir yerlere býrakmalýyým kendimi
saat yelkovanca ilerliyor
atýyorum kendimi kalabalýk kentin caddelerine
baþýmý kaldýrýp yýldýzlara tebessümle bakýyorum
yüreðimde ihtilâllerle…
ertelenmiþ hayatlardan kalan birkaç hayat;
tek tük ýþýklarý sarkýyor sokaklara birkaç evin…
yürüyorum…yürüyorum…yürüyorum…
gün sabaha kavuþana dek…
ve Sen halâ sol omzumdan dokunuyorsun bana