DEĞMEYİN BANA
Bugün gözlerim aðlamazsa: Bir ömür, kaderim aðlar.
Sefilliðe koþarken çocukluðum; Karanlýktý çaðlar.
Daha dün doðdum: Bugün giderken, anam karalar baðlar.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Bugün acizliðim, faniliðime eþ.
Ýki çift sözde, hayatým kor ateþ.
Bedenim yere düþtüðü gün: Ana, baba, yalan olur kardeþ.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Dün gibi çocukluðum, geçip giden þu günler.
Beyhude yaþayýp biçare hayat sürerim efendiler.
Benim gibi yalan olan, maddeye köleyim erenler.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Nefsime hükmeden gönlüm, aklýmýn esiridir.
Güzel düþünürken; Ýnsanlar nefreti söyletir.
Ah þu zaman! Bir dirheme insanlýðýmý verdirir.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Varlýðýmý kaybetmiþim; Parayý, malý, mülkü kaybetsem ne?
Ruhumun rýzký kesik: Bedenim aç kalmýþ, çok mu bê!
Düþüncelerim ölmüþ; Uzuvlarýmýn çýrpýnýþý beyhude.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Dünyayý kazanmýþ efendiler gördüm: Garibin yüreðinde sefil yaþayan.
Bunca yýl okuyup, kalemini yalan dolan iþlerde kullanan.
Onca derdimi dillendirdim: Dinler mi alçak olan.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Bak Mahmut: Ben yanmazsam, ömrüm yanar.
Zemheri karanlýðým olur, ümitle yaþadýðým yýllar.
Gün gelir gülüþlerim olur; Ah- u zar.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Kâinata baktým, hakkaniyet yatar özünde.
Kendime baktým, þeytan var sinemde.
Böyle kendim bilmez yaþarken, hüzün ekerim kalpten kalbe.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Dostlar gördüm paranýn üstünde, boþ yere kazandýðým.
Bilmediðim insanda vefa gördüm: Ýsmini yüreðime yazdýðým.
Bilmem ki neyime acýyayým: Yaþadýðým her þey piþmanlýktýr gardaþým.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Çok sevdim can- ý cananý, Allah’ dan gelen her varlýðý.
Þükürle gülüp, firkatle aðladýðým her aný.
Ben yaþamanýn lezzetini böyle aldým, ötesi var mý?
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Ben benden ayrý gezdim, karalar baðlarým.
Viran oldu her þeyim, yegâne hayatým.
Bundan gayrý dünyanýn sitemi üstüme yürür anacýðým.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Ýþte geldim ve gidiyorum; Sizler hakkýnýzý helal edin.
Dünya heveslerine daldým, þimdi arzularýmla rezilim.
Bugün kazançlarým kâr etmez, biçaredir ahvalim.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Elbette ki kýrýlan bir kalbim, yýkýlan onurum var.
Menfaatin eþiðinde, insanlar bana ne dost olur nede yar.
Þöyle geçip giderken zaman, saatler tek tek olur aðyar.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Zulme düçar olmuþ, nasýl yanmasýn garip.
Duyduðu acý sözle içten içe aðlar; Allah’ a ser verip.
Çaðlardan beri, hayat ondan bana çok elim.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Þöyle bir baktým ömrüme; Her an boðuldum.
Dünden bugüne aðlayýp, çileye gark oldum.
Þimdi! Gelip geçen zamanlarýmý nefretle sordum.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Koca arkadaþým Mahmut: Bugün çok yorgunum.
Artýk! Hayat çizgileri belirmiþ yüzümde, sararýp soldum.
Bugünden sonra yaþamak istemiyorum! Azrail’ e vurgunum.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Günlerce çalýþýp didindim, bugün beyhude oldu hepsi.
Sorma hallerimi, viranedir þimdi.
Hayatýmýn baharýnda zemheri kýþlar, talan etti beni.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Ana, baba, gardaþ ne zaman sadýk.
Böyle divane yaþarken iyilik verip kötülük aldýk.
Þeytaný geçtim, insanlara aldandýk.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Yapmayýn etmeyin bu zulümleri bana.
Bende yaþamaya geldim þu fani dünya ya.
Yüz bin dostum olsa; Yalandýr hepsi kör nefsin diyarýnda.
Deðmeyin bana! Yalnýzlýk bana yeter.
Mahmut Enes boþ ver; Hakk-ýn kalemi yazmýþ bu kaderi.
Bir ümitle; Bir asýrlýk sabrý yaþayalým, bu en güzeli.
Elin iyisi kötüsü neyimize, gel gidelim fakirhanemiz bekler bizi.
Görmeyelim kimseyi! Yalnýzlýk bize yeter.
16/12/2009
Mahmut Enes YÜCEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.