Her gün batýmý söz veriyorum Kendime ne kadar az geliyorum Anlýyorum
Bir kýzýl gül açýyor ufukta sonra beyaz Geçiyorum aralarýndan süzerek kanatlarýmý Konmak isterken kendi yorgun dallarýma Ýçime düþüyorum her gün batýmý
Geceyle baþlarken koyu bir akrabalýk Diþini gösteriyor karanlýk Açarken aç aðzýný sonsuzluða Burnum usulca deðiyor yokluða Sarsýlýrken yerinden daðým Acýya bükülüyor dudaðým Hým
Gündüz pervasýzdý görmedin Geceler daha bir arsýz Her göz ýþýksýz bir cenin Adý çýkmýþ cinlerin
Hani ya gül beyazdý Mavi diyordun denizler Ben mi anlamadým Sen mi yanýldýn Çekiyor ha bire içine Karanlýk bir kýn Olan oldu bana Bari sen sakýn
Ne yandan bakar þimdi gözlerin Gün bir daha saklanýrken eteklerine gecenin Ocaðý yakýlýyor bir sin’in
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
hyazici58 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.