Sesi yaklaþa dursun, delirten bu çanlarýn,
Soluðu kesilirken bozkýrda ezanlarýn.
Kese dursun ayaza, dal uçlarýnda bahar,
Dört yanda harakiri, sokak baþý intihar!...
Kýrýlýyor an be an, böyle dalým budaðým,
Eðilirken alnýna, buz kesiyor dudaðým.
Pazarlýksýz yoluna, seriyorken ömrümü,
Taþýmaz kanatlarým, havalanan gönlümü...
Gönül dediðin ne ki, üfleyince kýrýlýr,
Namert ise talihin, düþtüðü yerde kalýr.
Verin incileirimi, kandýrmayýn sakýn ha !
Bundan böyle kapýmý, çalmayasýn bir daha.
Görmedin, laleler de açmýyor daðýmýzda,
Buzdan adamlar gezer, þimdi sokaðýmýzda...
Bir baþýna gülene, boþa demezler deli,
Kime gönül verdiysem, yurt tutuyor yad eli.
Gizlerken suretimi, kendi ellerim ile,
Kendi söylediðime, inanmam kendim bile !
Ödlek bir kaçak gibi, nem var ise býrakýp,
Afazi yapýyorum, kendi yüzüme bakýp.
Taþa bile güvenip, dilek tutmam bir daha,
Sevseydim, el basardým, yemin edip silaha.
Bilmezsin, kaç kez oldu, vurulduk arkamýzdan !
Ýnsaf et de, ne olur, geçme sen kapýmýzdan.
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.