“Hasretinden eskittiðim prangalar
Ulaþýr mý sana-benden önce
Yoksa bekler misin bu avare adamý yine de”
—ki ben çýkmaz sokaklarýn adamýyým
Avare bir ruh çýrpýnýr asi bedenimde
Yolumdan öte yolcuyum bu diyarda
Bilirim, bilmesine de
Yine de çakýlýr yüreðime/
Hasretinin özlem çivileri…
Her sabah attýðým ilk adým sanadýr
Hep benden önce ulaþýr gölgem
Sokak köþelerine, þehrin en kalabalýk caddesine
Hani bir çeksem kokunu ciðerlerime
Bitecek içimdeki yüzyýllýk yalnýzlýk korkusu
Yine de her günün sonunda sanadýr yorulmalarým…
—ki ben sýradan, basit ruhlu adamým
Öyle aðýr deðil yüküm mesela
Bir katýðým, bir suyum en çok sendir isteðim!
Ne zenginlikte gözüm ne de öyle iþte
Yok derdim çok þükür
Bir de topallamasa yokluðunda kalbim…
Bu gece sürünür yerde anýlarým
Anladýlar ki benden fayda yok artýk
Özlemiþler be seni, hani benden daha çok
Ama yok iþte ayaklarý
Benden öte yüzleri, cesaretleri var
Ama yok iþte ayaklarý-olanýn hali belli!
“þimdilik
Mavi aðaçlar ýsmarladým
Hasretinden
Arta kalan bahçeme/ Bunu bil þimdilik!”
EMRE ONBEY