kimyevi istasyon anarşistleri
Soyguna uðradý güneþ,
sarýsýndan çaldýlar
birazda sýcaðýndan.
tutup indirdiler denizin kuytusuna,
gecenin sindiði tenhalara
yoðunlaþtýlar usulca,
karanlýk adamlar...
jilete vurulmuþ bedenleriyle,
yýkýla yýkýla doðruldular.
parmaklarda dönen esrar
molalarýnda yuvalandýlar;
sonra elsiz ayaksýz kaldýlar
kaç zaman....
gökyüzüne bakýp konuþtular:
’’allaha yol verdik,
bizimdir dedik hayat,
ölüm bizimdir,
yoksulluk, yoksunluk,
ve bilcümle ezilmiþlik
revaysa allahýmýz yokmuþ, öðrendik.
þimdi ciðerimizde anarþi tohumlarýya,
peþkeþ çekilmiþ topraðýmýzda
büyür kankýrmýzý yediverenler,
þaraba bulanan damarlarýmýzla
okþar içimizi bir beyaz kadýn,
hatýrlatýr kendi kendimizin efendisi olduðumuzu...’’
herbiri külhan, satýrlanmýþ kaþlarý,
istasyon harebesi onlarýn mekaný
geceye karýþmýþ sakallarý,
cesetten çýkmýþ kancanaðý gözler,
tinere yatýrmýþ dünkü haracý,
dünyayý itip, sonsuzluðu çekerler;
ektikleri anarþi tohumlarýyla
kendi topraklarýnda yaþarlar,
kaç zaman....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.