Sevginin Abaza hali...
Yazarlar yazdý, Þairler dizdi, Ozanlar okudu.
Yinede kelimeler yetmedi.
Her an her dakika her köþede yaþanan,
Tokluk nedir bilmeyen,
Nankör hep Aç gezen.
Nicelerine diz çöktüren.
Yokluðunda Þikayetçi,
Varlýðýnda Acý veren.
Mecnunu çöle etti köle,
Ferhata daðlarý deldiren,
Keremi ateþlere feryad ettiren.
Yinede’Bunlar yetmez’ diyen.
Daha kaç tabutsuz Beden...?
Ne Hükümdar kaldý ne Veysel,
Kimileri iþgal ettiðini, uðruna feda eder.
Dünya döndükce ’Ben varým’ der.
Tek galib çýkan hep kendisiydi.
Çekilen hasretle, Özlemle, acýlarla büyüdü,
Arzu ile Hýrs ile beslendi.
Akýl dediðin karþýsýnda takýldý,
Nefs ise baktýðýnda azdý,
Gönül ona hep yataklýk yaptý.
Yürek ise coþup kuþandý.
Mesafeler, Engeller sýnýr koyup, imkansýzdýr der..
Hee.. Kendini bilmez Sersemler.
Aþk, Ne yer, Ne zaman belirler! !
Ölüm gibi Ansýzýn gelir.
Saklanma boþuna, en kuytu köþene.
Ne kadar korksanda, önlem alsanda,
Bir defa Pencerenden bakman yeter.
Her hangi birinin suratýnda Aþk, yüzüne güler.
Pis pis sýrýtarak, zekanla alay eder.
Kapama camlarýný kapýlarýný,
Kalbine giden yolu, O bulur sonunda.
Ne kadar sürgün vursanda boþuna,
Uyuman yeter, Sana ’Merhaba ben geldim’ der.
Arkadaþlar geçici bir hastalýk gibidir,
bulaþmadýysanýz hic uðraþmayýn.. anlamasý zor bi vakka !!
By.: Perikýzý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.