Ýçimdeki bu umut artýk tükensin, Ýstemiyorum terk edip gitsin… Rahat býraksýn ruhumu da, bedenimi de… Yýlan gibi çöreklendi içime! Her gün hayal kýrýklýklarý, Vurup durmasýn acýmasýzca Çaresizliðimi yüzüme…
Panzehir deðil zehir oldu yüreðim de. Her yeni gün tükendikçe, Alýp götürüyor, sayfa sayfa ömrümden… Hep yüzleþip durmakla, Yoruldum gerçeklerden. Yoruldum artýk, Küçücük þeylerden medet beklemekten…
‘’Umudunu kaybetme, hayallerinden vazgeçme!’’ Demesi kolay, imkansýzý beklemeyene… Akýl veren çok oluyor hariçten, Onlar ne bilsin ki unutmak tek çare, Gelen yok elden. Umut unutmaya engel oldukça, Beklemek daha zor geliyor ölmekten…
GÜLÞEN KARADAÐ 24.04.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülşen KARADAĞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.