NEYLEYİM
Aklým zahi, gönlüm yorgun.
Yýkýldý gönül sarayým. Oldu viran yurdum.
Düþüncelerim yandý kül oldu; Rüzgârlara savurdum.
Bana güvenmeyen yâri: Ben neyleyim.
Yalan dünya, þeytana gebemisin?
Âþýklara hicran yelimisin?
Bugün tokat yedim. Garibim yaþamayý neylesin.
Bana güvenmeyen gardaþý: Ben neyleyim.
Sevinçlerim buruktur her daim.
Olmadý hayat kaynaðým; Elkýzý nazlý yârim.
Sana, senden baþka dost yok be yiðidim.
Bana güvenmeyen dost’ u: Ben neyleyim.
Buralarda dürüst olma yanar aðlarsýn.
Kendine bile meyil verme, iþte böyle Yalnýz kalýrsýn.
Dostum iki gözüm yaktýn beni, nasýl insansýn.
Bana güvenmeyen sýrdaþý: Ben neyleyim.
Acizim diye kölemi sandýn?
Yüz bin yeminli bir lakýrtýya inandýn.
Baþý dumanlý daðlar gibi mert’ dir benim insanlýðým.
Bana güvenmeyen Ata’ yý: Ben neyleyim.
Çaðlarda her daim, yanýmda Anam iki gözüm.
Burada olmazsa, kabirde biter þu cefalý kara ömrüm.
Hakkýnýzý helal edin, yarýn duyulur öldüðüm.
Bana güvenmeyen hýsým akrabayý: Ben neyleyim.
Ýsmime kara leke sürüldü bir kere.
Yaþasam da fayda vermez yüz sene.
Topraða koyun beni yirmi yaþýn sevinciyle.
Bana güvenmeyen hayatý: Ben neyleyim.
Mahmut sen nesin ki; Haline yansýnlar.
Ölsen bile namazýna niye varsýnlar.
Sen zaten ölüsün, ardýn sýra niye aðlasýnlar.
Þahsýma güvenmeyen, ben beni neyleyim.
29/07/2002
Mahmut Enes YÜCEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.