uzaklar
uzaklar...
ne kadar uzakta kaldýlar
gençliðim, hayallerim,mutluluðum...
oysa o kadar yakýndýlar ki,
yarýn bile deðildi, hemen þimdi...
iyi bir iþim, evim, önünde bir kaç sýra yeþilliðim
ve çiçeklerim...
çeþit çeþit, renk renk.
Sonra boy boy çocuklarým, en az üç tane
biri kýz ikisi erkek.
Bir evin bir kýzý olmalýydý,
ailesinin biricik kýzý.
Kardeþleri ona sahip çýkacaklardý.
Biri olmazsa öbürü mutlaka bizim yanýmýzda, yaþlanacaktýk.
Acý denen þey sadece yemeklerde olacaktý.
Hayatýmýz hep mutlu olacaktý.
Dönüp bakýyorum yanmýþ her þey
Biri gelmiþ o yangýnýn küllerini üfleyip savurmuþ.
Asla mutlu olma demiþ, asla....
Öyle alýþmýþým ki mutsuzluða, acý çekmeye
Gülmeye korkar oldum.
Tekrar yanmak, savrulmak bana göre deðil þimdi.
Önümde kaç günüm kaldýðýný bilmeden
Bekliyorum, kapýmý çalacak ecelimi.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.