ARTIK YOKSUNUZ
Kanýmýn her zerresindeydi, ne var ki el oldu.
Viran yurdunda özüm þahsýma güler oldu.
Kime aman diyeyim; Düþmanýmdan ziyade, dostum prangalar vurdu.
Artýk yoksunuz! Ben öldüm!...
Var mý teyzem yana yana boynuna sarýlayým.
Hani dayýlarým derdimi döküp huzura kavuþayým.
Lan çakallar; Çehreme nefreti koyduysanýz, nasýl sileyim.
Artýk yoksunuz! Ben öldüm!
Amcalarým yýlan olup, üzerime zehir saçtýlar.
Halalarým þeytanmýþ meðer baþýmý yaktýlar.
Olmaz olsun; Hayatýn sitemini yüreðime kazýdýlar.
Artýk yoksunuz! Ben öldüm!
Geçtim her þeyden, yok artýk yarenim, dostum.
Anadan geçtim, babama küstüm.
Zalim dünyada ölüme aktý gönlüm.
Artýk yoksunuz! Ben öldüm!
Yarama merhem sürmedi bir kul.
Gün oldu yakýldým, ömrüm oldu kül.
Kýþýn ortasýnda yaþar mý gül.
Artýk yoksunuz! Ben öldüm!
Gözlerimden akan yaþ olmasaydý, yanardý özüm.
Vallahi bu yaptýðýnýza çok kýrýldým iki gözüm.
Kýrmak deðildi niyetim; Ýki cümlede gerçektir sözüm.
Artýk yoksunuz! Ben öldüm!
Hicranlýdýr hayatým, sevinçle gelir ölümüm.
Dostlar attý beni ortaya, þimdi sürünürüm.
Yalnýzlýðýmla vurdu beni düþmanlarým, incindi gururum.
Artýk yoksunuz! Ben öldüm!
Mahmut da gider dört omuzda,
Hýsým akraba olmasýn saflarýmda,
Ýsmim anýlmasýn; Götürün beni uzaklara.
Artýk yok um! Beni unutun!
11/10/2007
Mahmut Enes YÜCEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.