KAFİYESİ HÜZÜN

Hüznümü anlatmak isterim,
yýkýlýp düþerken her akþam.
neler gelse dilime farklý deðil dünden,
neyi benzetsem hep bir akþam,
hep bir karanlýk, yalnýzlýk...

Gittikçe silikleþen bir yaram var yüzümde,
sevinirim her sabah.
fakat içerden içeri kanar, büyürmüþ meðer,
her akþam gömülürüm sancýsýna.
neyle doðrulturum bu hayatý,
yada kim uzatýr ellerini bana,
hiç bilemedim...

Adým var fakat hiç duymadým,
sus pus olmuþ bir dudak belkide ismim.
sokaðýn lambasýndan yansýyan,
bir gölgeyim sadece duvarlarda.
ömrüm bir kelebek ömrü, mevsimim yaz;
fakat biz kýþtayýz.
birazdan silinecek bir soluk
ve tozlarým daðýlacak kaldýrýmlara.

Gezerim, bir keþiþ olurum ortaçaðlardan,
kendini kanla yýkayan bir kuþ bazen,
her daldan kovulan, ötmeyi unutmuþ.
bir gün, bir baþka gün sonra,
dize dize sýralanmýþ bir þiir gibi hayatým,
kafiyesi hüzün...

Sosyal Medyada Paylaşın: