kýrarak katranlaþan gecenin örtüsünü sokaða býraktým kendimi. yürüyorum önüm-arkam, saðým-solum yokluðu teþhir ediyorum yine bir yokluða. kaldýrýmlar bitiyor, sokaklar dolanýyorum. yýldýzlar gökyüzünde titreþiyor, içimi sakinleþtiriyor bu giz, sonra kemirgen bir yaratýða dönüþüyor, beynimin içinde tüm geçmiþim. benim içim cesetlerle dolmuþ, yitirilmiþ, yarým býrakýlýmýþ, düþler mezarlýðý. soluðumu duyuyorum hafif esen rüzgarda, bir dal eðiliyor, irkiliyorum. ve sen sevgili, ellerini tutmadýðým, ismini bilmediðim, tanýmadýðým sen! duyuyor musun sana geliyorum? Sosyal Medyada Paylaşın:
erman tulşak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.