TEMBEL TENEKE

Ben kalemi kýrýk bir öðrenciyim.
Silgimi evde býraktým.
Kalem týraþým kayboldu.
Acaba kitaplarýmý hangi parkta unuttum?
Defterlerim þiirlerle dolmuþ.
Yer kalmamýþ Coðrafya’ya, Fen’e.
Bu okulda tembel bir öðrenciyim.

Ceketimin düðmesi elimde.
Kýravatým kemer olmuþ belimde.
Salyalarým akar çenemde.
Derse girmeme üç dakika var.
Zaten zil çalar girdiðimde.

Tenefüslerde top oynarým hep.
Yüzümden ter oluk oluk akar.
Önüme gelene çelme takarým.
Müdüre Haným da bana kafayý takar.
Gözlüðünün üstünden ters ters bakar.
O sýrada top suratýna çarpar.
Makyajý bozulur, ufak ufak kaçar.

Ayna ve ruj düþmez elinden akþama kadar.
Mahallede ki kuaför kral oldu kral.
Ama yine de mutlu son uzaktýr.
Ve eriþilmez bir hayal.

Derslerde sakýz çiynerim.
Sümüðüm gelir burnumu çekerim.
Hoca bana seslenir, ben "cak" derim.
Sonra o sakýzý bir güzel þiþiririm.
Hoca tokat atar, balon patlar.

Sýnýfýn en haylazý benim.
Öðleden sonra firar ederim.
Boþver baba böyle daha güzel.
Aklýma gelirse okula giderim.

Hoca okumaz adýmý yoklamada.
E akýllý adam, bilir gelmediðimi.
Böyle adamlarý çok severim.
Sürekli uyarýr beni pos býyýklý sýnýf hocamýz.
Artýk öyle bir hale geldi ki,
Berbere gittiðinde dilini de týraþ ettirir.

Gömleðim ütüsüz hep.
Pantolonum dizimde.
Ayakkabýlarým, bataklýkla rekabet halinde.
Ben çok kolay bulunurum.
Koridorlarda izlerim vardýr.
Bu yüzden hizmetlimiz efkarlýdýr.
Zavallý Adam.
Derbeder olmuþ, kollarý aðrýmaktadýr.

Hiç yazý yazmam derslerde.
Edebiyatçý bu hale kýzar.
Beni ayaða kaldýrýp sorar;
Oðlum neden yazmýyosun?
Hani nerde kalemin?
Boþ ver hoca.
Doldu edebiyat defterim.



Nuh BARITCI




Sosyal Medyada Paylaşın: