İSTANBUL AKŞAMI
akþam bölük bölük iniyordu þehre,
evlerin damlarýnda yýrtýldý güneþ
sokak lambalarý sýrtladý kenti sonra
ellerini uzattý bir kez daha yýrtýldý güneþ,
gözlerini açtý yýldýzlar yansýdý gökyüzünde.
ben onu böyle tanýdým,
bir romanýn sayfalarý gibi açýldý ömrüme
her akþam.
kesif bir yaðmur kokusuydu kaldrýmlar,
izbe bir evin sokaða bakan eski penceresinde
her akþam.
savaþýyordu sanki çöken karanlýða inat, aydýnlýðýyla.
beklerdim gün boyu görmek için yüzünü,
her daim aralýk olan penceresini gözleyerek,
dilime kürtçe bir þarký dolaþýrdý,
sonra adýmlarým dolaþýrdý yollara,
bilmem nedendir tüm yollar yine o sokaða çýkardý.
gündüz uyur, gece çýkar giderdi,
sabaha karþý hep bir serserinin, arabasýndan inerdi.
anlýyorum, anlýyorum bundandý
o gece yaþardý, herkez uykudayken.
böylesine geceye ýþýmasý,
güneþi, yýldýzlarý böyle þaþýrtmasý,ondandý.
biraz asi, biraz kürtçe kalýyorum istanbul akþamlarýna,
hayatýn böyle acýtan farklý taraflarýna.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.