ay ve güneþ gülümserken
oturup yeni bir þiire sýðýndým
bu gecede tüm geceler anýlarýmda fýrtýnaydý
aynanýn önünde su gibi sessizliðime yürüdü
küçük kentler
anladým gökyüzü donarken
hüzün kopçalanmýþtý kanýma
bir baþýna kalmýþtý dokunduðum her þey
saatler ilerlerken
tarihler sesimi düþürdü
düþüncelerim ellerimde çiçek gibi
kendime gittim
yaðmur gibi akan aklýmýn rüzgarýnda
koyu karanlýða sürüklendim
ve yeniden tutsaðý oldum ellerin
-ay ayaktayken gülüþü incinmiþ güneþ tepemde uyuyordu-
gün aydýnlanmadý
savrulan fotoðraflar gözlerimi uzaklara baðladý
siyah zamanlar perde perde inerken
artýk yalnýz bir kadýndým kalabalýðýmda
yüzüm hep topraða bakan
bir varmýþ bir yokmuþ karelerde
mavisiz dolaþýyorum
merhaba
beni çaðýran bu kaçýncý adým
ne olur güneþ gelmeden yanýma
bana baðýrma
bak suskun sevdalar gibi
duvarlarda aðlýyor içeride
öldürüyorum benimle büyüyenleri
ve uçurum gözlerimde size
bir kez daha veda ediyorum
bu gece soðuk odalarda güneþe kýzgýn yüreðim
not:þiirimi güne layýk gören deðerli kurul üyelerine ve sayfama renk katan deðerli þair arkadaþlarýma teþekkür ediyorum.
saygýlarýmla