Eski bir ölü çaðýrýyor... sadece beni. O horluyor; ben bedenimi ölüme hazýrlýyorum Bir çeliþki var bu iþte! Eksik olan her þey sanki kara toprakta gizli...
Daha dün... tabutumu yürekler de gördüm Tanýyamadým hiç kendimi Ne çok deðiþmiþim; hiç anlayamadým! Taþýndýðým her omuzun bedeninde çoðalýyordum.
Ve yeter artýk! Neredeyim ben? Bu ölü de kim? Ýnanamýyorum... Ruhumda ince bir sýr iki cumada bir !..
Kol kola karanlýk sokaklara girdiler Omuzlarda o ölü Birbirine sarýlmýþ iki çocukta Ama yalnýzca! O iki çocukta gördüm , cenneti...
Ölümdü! zifiri karanlýkta saklanan Göremedim! þiirler söylemeseydi de hiç bilmeyecektim...
Þiirler de halen o ikiyüzlü ispatlar var Ben þairim, ya sen? Dercesine... Topladým harfleri, zaten o ölü de çaðýrýyor beni... sadece beni Anladým artýk! Asýl çeliþki yaþama(ma)kta...
“ ölen her þairde yaþar; þiirin tüm sýrrý... bilirim ki; bilinsin diye sýrlar; þairler ölüme çaðrýlýr...”
EMRE ONBEY Sosyal Medyada Paylaşın:
emre_onbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.