küpeþtesinde itleþmiþ yüzleriyle, baharlaþmýþ düþlerin esiriydiler
yarýnlarýn üstüne üstüne yürürken ahlakýn el altý soytarýlarý
utancý bir geceye yatýrýp
yanýlgýlarýn ve günahlarýn son izlerini de sildiler
serdiler saf yüreklere postu
cürümü gizlediler
girdiler insanlýðýn bacak arasýna
hayat arsýz okyanuslarý bastý baðrýna
can bir yana düþtü
ten bir yana
sömürdüler
dili yoktu, feryatsýzdý
çiðnediler, emdiler kanýný
posasýný tükürdüler
güneþ kýrýntýlarý saklayan kalabalýðýn cebinde
kim ayýklar kýrýlan dallarýn kederini
özlemini kim anlar
ey cesedini sýrtýnda taþýyan kor ülkesi
yecüc-mecüc delemedi de demirden setti
kim baþlattý bu kýyameti
sen söyle
sevgi bahçesinde açan nefret
cennet kimlere hasret
ateþe verdiler evleri, zeytinlikleri
güvercinleri birer birer katlettiler
terini
topunu tüfeðini
kundaktaki bebeðin geleceðini
güneþi kemirdiler
düðümlendiler yüzyýllýk intikama
atlasý alt-üst ettiler
bilgece duranlarýn duruþuna mý aldandýk
nedir gün ortasýndaki bu karanlýk
ýlgým saydýk görüntüleri
kanamalý dilimizin içinde sessizlik saydýk
yüzümüzü memleketimizle örterek
bugünkü yozdan, yarýn ki düþmaný göremedik
tarih þaþýrdý kulvarýný
zamanýn cinayete kestiði gecelerde, kýlýç kýndan çýktý
candan can koptu yeniden vuruþmanýn kursaðýna
kurudu topraklarý yurdumun
ve tenler, birbirinden kopan eller kadar soðudu
büyüyen, kutlanan, ödüllenen
kara düþler düþürmeyen ak eþiklere
çocukluðumuzun yaðmurlarýný özledik
usancýmýzý yendik
biledik direncimizi
ne yanmanýn destanýdýr
ne de yorgun bir militanýn aðlamasý
ölüm üþümesi hiç deðil
bu, ayaða kalkýn diye yetmenin sesidir
Müsade Özdemir