Dantel dedi:” görkem benim”
Boynundaki pýrlanta dile geldi, ýþýldadý
Göz þaþkýnca izliyordu
Týrnaklar dile geldi: “ya biz” dedi
Saten küstü, gölgeye durdu
Beline kadar uzayan yýlan saçlarý döküldü
Göz þaþkýndý, izliyordu
Ayakkabýnýn topuklarý kýrýldý
“Bize hakaret mi ediyorsun?” dedi
Çanta; hem de elmastan
Koptu kulpu, düþtü yere
“Biz” dedi inciler, dizilerek
Kaþlar martý gibi kanatlarýný açtý
Dudaðýndaki parlatýcý uçtu
Göz sadece izliyordu
Kulaklar itiyordu teni
Diþlerindeki gümüþler dökülüverdi
Aðýz açýktý
Göz þaþkýnca izliyordu
Göðsünden kýrmýzý renkli bir saat fýrlayýverdi
“Ben senin deðilim”, dedi
Her þeyin yokluðuna alýþýrdý ama
Bu göz dayanamadý kalbinin yokluðuna,
Yaþarýverdi…
Yaþlar dile geldi: “Ben senin deðilim”
Ýki göz de yuvasýndan kaçýp
Bir çukura atlayýverdi
“Þimdi sýra sende”, emanet olanlar tükendi
Halime Kýlýç